روزنامه کیهان با انتقاد از مواضع اخیر عماد افروغ نوشت خاستگاه اصلی او جریان اصلاح طلبی است.

کیهان نوشت:

دهه 1360، آقای افروغ از اعضاء «دفتر سیاسی سپاه پاسداران» در شیراز به شمار می رفت و در زمره منتقدان سیاست های «میرحسین موسوی» جای داشت، اما پایان این دهه، آغاز نقل مکان او به «اردوگاه موسوم به چپ» بود. افروغ، شیفته تحلیل های «احمد اشرف» (نظریه پرداز مجله «ایران نامه» و بنیاد اشرف پهلوی» شد و به ترجمه و تبلیغ آراء سیاسی وی پرداخت، چنانچه واکنش انتقادی نشریه دفتر سیاسی سپاه را برانگیخت. در امتداد همین روند، به «سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی» نزدیک شد و در هفته نامه «عصر ما» آغاز به کار کرد. از رهگذر این ارتباط، سال 1372 با مدرک فوق لیسانس جامعه شناسی، به جایگاه مدیریت گروه اجتماعی «مرکز بررسی های استراتژیک ریاست جمهوری» رسید! افروغ با حمایت «محمد موسوی خوئینی ها» در کنار «بهزاد نبوی»، «حسین بشیریه» و ... فعالیتش را روی پروژه اصلاحات و جامعه مدنی متمرکز ساخت و سپس، سر از روزنامه «سلام» درآورد. تا ابتدای دهه 1380 را در «اردوگاه اصلاحات» به سر برد، اما در بهمن 1382 نام «عماد افروغ» ناگهان در لیست نامزدهای اصول گرای مجلس هفتم ظاهر شد و به پارلمان راه یافت؛ در حالی که سیر گذار او از «اصلاح طلبی» به «اصول گرایی» آغشته به انواع ابهامات و اقسام سوالاتی بود که همواره بی جواب ماندند.

این روزنامه افزود:

با تشکیل دولت نهم، افروغ می پنداشت که باید او را بر صدر وزارت فرهنگ یا وزارت علوم بنشانند. وقتی «رویای وزارت» را بر باد رفته دید و هنگامی که اسمش از لیست اصول گرایان برای انتخابات مجلس هشتم خط خورد، هوس رجعت به همان «اردوگاه خودی»! را کرد؛ گرچه زمان حضورش در مجلس هفتم، به بهانه کار آکادمیک با اصلاح طلبانی مانند «هاشم آغاجری»، «حاتم قادری»، «علی محمد حاضری» و «غلامعباس توسلی» در تعامل بود. سرانجام سال 1387، افروغ با پیوستن به حامیان «میرحسین موسوی» برای سومین بار تغییر اردوگاه سیاسی اش را اعلام کرد.
این دگردیسی های پیوسته، از آقای افروغ آدمی تابع «هوس رانی های سیاسی» را ساخت. آنچه ایشان به عنوان آراء علمی به خورد مخاطبان می دهد، ناشی از همان هوس رانی ها است که نمونه اش را می توان در آراء اخیر او جست.